توضیحات

در پشت جلد کتاب می خوانیم:

درست در میانه قرن بیستم است که عشق ماریا کاسارس و آلبر کامو به اوج می رسد. کمابیش هر روز آفتاب نامیرای الجزیره آسمان ابری پاریس را می شکافد و بر بالکن آپارتمان میدان سن میشل می تابد. در روزهای سال 1950 ماریا – این تبعیدی ابدی- سرانجام میهن واپسینش را می یابد: دست ها و واژه های آلبر. نه تبعید، نه اقامت اجباری، نه مرگ عزیزان، نه « کوه هایی که در فاصله سردند» جلودار تابش این خورشیدهای دوگانه بر همدیگر نمی شوند و راه هردو در این سال به رغم همه مصائب به یگانگی می انجامد.
ماریا خود را اسپانیای ویران تصور می کند و از آلبر – این الجزیره روح- می خواهد که بیاید و احیایش کند، و آلبر الجزیره را، آفتاب و نوشتن و جنوب را، سراسر در چشم های ماریا باز می یابد. از همین روزهاست که دیگر نه دور از هم نه نزدیک هم، که در درون یکدیگر آشیان می کنند.

دو گانه ای هراس انگیز از زندگی و هنر.
-پاریس ریویو

اثری ادبی و عاشقانه ای بی نظیر.
– فیگارو