توضیحات

در پشت جلد کتاب می خوانیم:

حالا باید به معشوق مان بگوییم از ما « دوستت دارم» نخواهد. « عاشقت هستم» نخواهد. « عزیزم» ساده یا کشدار نخواهد. بگذارد لحن همین کلمات معمولی، جور کلمات عاشقانه را بکشد. همین شوخی ها، همین « چطوری» ها، همین « کجایی» ها، همین « می آیی؟» ها، همین « دیوانه» ها، همین « بمیری» ها! یا نه، به معشوق مان بگوییم اصلاً کلمه نخواهد، بگذارد سکوت جور همه چیز را بکشد.

پرسید:

– به نظر تو نمره‌ی صمیمیت ما از ده چند است؟

از هوشمندی پشت سوالش جا خوردم. فکر کردم به این که سال‌هاست کسی از من چنین سوالی نپرسیده. یعنی که کسی دغدغه‌ی صمیمیت نداشته است. ببین؛ این‌جور است که وقتی با کسی قرار کافه و گپ و چای و سفر و مهمانی می‌گذاری شاید پس ذهنش/ ذهنت این باشد که آیا ممکن است کار این قرار به کجا بکشد؟ ممکن است این دغدغه‌ات باشد یا نباشد. نگرانش/ نگرانت کند. دغدغه‌ی عریانی جسم با بسیاری از ما هست، یا دست‌کم زمانی بوده است. یعنی یک جای رابطه فکر می‌کنی به این که خب، آیا حالا من می‌خواهم این حجاب را بدرم؟ می‌خواهم آدم رابطه را راه بدهم و اجازه بدهم از مرز تنم بگذرد و خودم هم پایم را بگذارم آن طرف سیم‌خاردار، مرز جسم را رد کنم؟ این سوالی است که آدم از خودش می‌پرسد و به تجربه یا عادت یا ترس یا هر ملاک و معیار دیگری کم‌کم جواب شخصی‌اش را برایش پیدا می‌کند. اما یک زمانی داریم از روح حرف می‌زنیم. هیچ منظورم عاشقیت و این‌جور چیزها نیست. منظورم آن قسمت‌هایی از روح است که تصمیم می‌گیریم در برابر آدم رابطه‌مان عریانش کنیم یا نکنیم. از خودمان می‌پرسیم آیا باید بگذاریم دکمه‌های روحمان را یکی‌یکی باز کند؟ من چی؟ آیا خودم را وارد آن فضای مبهم و ناشناخته بکنم؟ آیا درگیر ریزه‌کاری‌های زندگی یک آدم دیگر بشوم که پایانی ندارد؟ همه‌ی آن خرده‌ریزه‌هایی که به‌ظاهر بی‌اهمیت‌اند و شاید به چشم نیایند، اما تکه‌تکه کنار هم واقعیتی از آن آدم را می‌سازند که جز با نزدیک شدن بی‌محابا و بی‌حساب روح آن دو آدم به دست نمی‌آید؟
– از متن کتاب –