توضیحات

در پشت جلد کتاب می خوانیم:

-تو عادت کردی به خاطره ساختن… تلخ، شیرین مهم نیست، فقط خاطره می سازی و بعد که تنها شدی، می شینی به مرورشون. الانم داری از من خاطره می سازی.
– آدم ها با خاطرات شون زنده ن، بده که خاطره ای برای مرور کردن داشته باشم؟
– نه. خاطرات چیز قشنگی هستن به این شرط که لحظه رو ازت نگیرن؛ اما تو متأسفانه ارزش لحظه ها رو، تا قبل از اینکه تبدیل به خاطره بشن، درک نمی کنی. الانم داری با من، با ما همین کار رو می کنی. با رفتنت داری از ما یه خاطره می سازی… یه خاطره که با مرورشون بخندی، گریه کنی، عاشقی کنی…
چرا؟ چرا وقتی می تونی اصلش رو داشته باشی چنگ می زنی به خاطره ش؟ چرا نمی خوای جای داشتن خاطره ی من، خود من رو داشته باشی؟!
صادقانه می گویم:
– چون خاطره ها رو نمی شه تغییر داد. من اگه با یه چمدون خاطره ی خوب از پیشت برم، یه چمدونم دو چمدون نمی شه و تا آخر عمر یه چمدون می مونه، اما… می مونه. چه فایده بمونم و ده تا چمدون خاطره داشته باشم و تو یه روزی گند بزنی تو همه ش؟!

توضیحات تکمیلی