شاهنامه، پیش از آن که زنده کننده زبان پارسی باشد، زنده کننده « عجم» یعنی هویت ملی و هستی سرزمین مردمانی است که در پیوند با نژاد و قومیتشان ارانشهر، شهر ایران و ایران زمین نامیده می شود. درباره شاهنامه اگر چیزی جز این گفته شود، کم مهری به کسی خواهد بود که برای بزرگی ایرانیان سی سال رنج و تلاش را بر خود هموار ساخت.
انگیزه ما برای پرداختن به « تاریخ و فرهنگ ملی» خود روشن ساختن ویژگی های ما مردم بس نشیب و فراز دیده و آشکار کردن هویت ملی مان بوده است؛ هویتی که در پاسداری از این آب و خاک همواره برنده ترین ابزار و خار چشم ستیزه گران با این ملت شناخته شده است.