وقتی می گوید تنها حامیش هستم، دلم می لرزد. آن قدر مظلومانه و با درد این جمله را ادا می کند که احساس می کنم دختر خردسالی است که در شهربازی گم شده و من پدرش هستم. واقعا حس یک پدر را نسبت به او و پسرش دارم.
دلم می خواهد فارغ از تمام قانون های دنیا، مثل یک پدر، او را در آغوش بگیرم تا دردهای دلش را زار بزند.
من که سال های پیشش را دیده ام می دانم باران نازپرورده ی گذشته، اکنون چقدر قوی و محکم است.
شخصیتش برایم ستودنی است، دوست ندارم قدمی نادرست بردارم تا مبادا کریستال ظریف و زیبای شخصیتش ترک بردارد…
دست بین موهایم فرو بردم و به روبه رو خیره شدم.
– نمی دونم چرا زندگیت این همه بالا و پایین داره.