توضیحات

در پشت جلد کتاب می خوانیم:

خوب یاد داشت بعد از آن شب کذایی ، عاصی و کلافه پناه برده بود به ناخدا و پرسیده بود ” ناخدا چه جوری خوب و بد آدما رو تشخیص بدم!”
و ناخدا گفته بود ” نعوذباالله ، مگه ما خداییم؟!…
تشخیص خوب و بد آدما کار ما نیست، کار اون بالاییه! اونم به عمر ما و این دنیا قد نمی ده!”
معترض گفته بود” ناخدا یه چی می گی ها! قربون اون بالایی، یعنی اگه ما بخوایم بفهمیم چی به چیه و کی بهمون راست می گه یا دروغ، باید صبر کنیم بمیریم و بریم اون دنیا؟!” ناخدا هم جواب داده بود ” جوون، اون بالایی محک برامون گذاشته! چشم آدما رو که نگاه کنی می توانی راست و دروغشونو بفهمی! خیر و شر شونو… اصلا می تونی تا ته دلشونو ببینی! برو نگاه چشم آدما کن! زبون بلده دروغ بگه، چشم فقط ادای دروغ گفتنو درمی آره!
… برگشته بود به تهران و مثل ابله ها حرف ناخدا را باور کرده و زل زده بود به چشمان سیاه او! …هی نگاهش کرده بود و با هر نگاه، دلش لرزیده بود و بندی بسته شده بود به پای باورهای خودش… باورش کرده بود! احمقانه، هم حرف های ناخدا را باور کرده بود هم ساده دلانه این دختر را!…