کتاب حاضر با نگاهی نو به حماسه های ایرانی می نگرد. حماسه هایی که براثر پرتو جاودانه ی شاهنامه کمتر به چشم آمده اند و اگر نیز دیده شده اند نه چنین یکدست و در مجموعه ای مرتبط، بلکه با هدف انکار ارزش وجودی آنها یا صرفا وظیفه شناسی ادبی و مقایسه نظم آنها با شاهنامه، شاهکار زبان فارسی، بوده است. این کتاب، گذشته از کشف این حماسه ها به شکل مجموعه ای به هم پیوسته، به کارکرد تاریخ نگاری و مشروعیت بخشی آنان توجهی همه جانبه مبذول داشته است که بدون شک دست کم به کار تاریخ اشکانیان خواهد آمد، بماند که چنین رویکردی در کل تاریخ ایران نیز راهگشا خواهد بود. کتاب اگرچه با اشعار حماسی سر و کار دارد، عمدتاً با متد تاریخی نگاشته شده و یکی از اهداف آن مسأله ی تاریخ نگاری ایرانیان و حافظه ی تاریخی آنان است، امری که تصور غالب امروزی به ویژه در پژوهش های غربی وجود آن را به دیده ی انکار می نگرد.