توضیحات

در پشت جلد کتاب می خوانیم:

باد زن ها را می برد…
چهارمین اثر داستانی حسن محمودی، گزیده ای از تجربه های مختلف نویسندگی این داستان نویس در سه دهه ی اخیر است.
باد زن ها را می برد، با پانزده داستان، برگزیده ی نخستین دوره ی جایزه ی داستان ایرانی است که بیش از صد داستان نویس و داستان پژوه در آن شرکت داشتند و از طرف انجمن دوستداران زبان و ادبیات فارسی شیراز برگزار شد. به زعم منتقدان، تنوع داستان های سومین مجموعه داستان حسن محمودی، از مهم ترین مولفه های آن است. نویسنده با شگردهایی که از سنت داستان نویسی شرقی می آموزد، مرز خیال و واقعیت را بهم می ریزد و جدای از این که گوشه چشمی به شیوه ی داستان گویی شرقی و هزار و یک شبی دارد، با دغدغه ی تجربه های جدید در داستان نویسی، نوشتن برای او دست یافتن به ساختی نو است، با این اوصاف مخاطب هم با آثاری داستان گو روبه رو است و هم متن هایی تجربه گر و متفاوت. اسطوره های قدیمی به امروز احضار می شوند و روزمرگی های انسان معاصر، شکلی از اسطوره و نشانه ی ازلی و ابدی به خود می گیرد…

بیش از آن که آن فکر احمقانه به سر زنم بزند، دو نفری به همراه بچه هایمان به روال معمول داشتیم مثل بقیه ی آدم ها، زندگی مان را می کردیم. به قول معروف با سیلی صورتمان را سرخ نگه می داشتیم. عادت کرده بودیم یک جورهایی با بد و خوب زندگی بسازیم. تا این که بعد از بند آمدن طوفان غیرمنتظره و پیش بینی نشده، آن فکر لعنتی به سر سیما زد. وقتی طوفان در نیمه های تیرماه، پایتخت را به تعطیلی کشاند، سیما با چشم خودش دید که طوفان زنی را در برابر چشم های شوهرش از کف خیابان به اندازه ی یک متر و نیم بالا برد و به طور شگفت آوری به عقب وانت باری پر از هندوانه ی گرد اهوازی پرتاب کرد…