می دانی ، شک مثل یک سرطان می ماند آن هم از نوع بدخیمش آرام و بی صدا می آید و توی وجودت لانه می کند. جاگیر می شود و بدون آنکه بفهمی سلول های بدنت را یکی پس از دیگری به خودش آلوده می کند. اکثر اوقات هم تا از دردش به تنگ نیامده باشی متوجهش نمی شوی و اینطور است که تا به خودت بیایی دیگر دیر شده. هربار که به خیال خودت ریشه اش را می زنی، از جای دیگری دوباره جوانه می زند. وقتی سک بیفتند به جان رابطه ای، باید فاتحه اش را خواند و یک جا خاکش کرد و تمام.