خب قبلا تجربه ی این یکی را داشت؛ شاید افاقه می کرد. مهران به صورت غرق در اشکش نگاه کرد و دستانی که مقابلش می لرزید. چشمانش پر از معصومیت بود. اصلا کی از این چشم ها دروغ و دغل دیده بود؟
نگاهش عمق بیشتری گرفت.
کوچولوی تخسی که زیادی بی پروا بود. نفهمید چه شد که خشمش یک باره فروکش کرد. شاید از سادگی حرفش، شاید نگاهش و شاید خیلی چیزهای دیگر که در آن لحظه برایش معنا نداشت…
اما یک چیزی مسلم بود، دوست داشتنی بود! با همه ی شلوغ کاری هایش باهمه اشتباهاتش با همه شر و شورش، با جیغ و دادش و حتی حرف گوش ندادن هایش…