توضیحات

در پشت جلد کتاب می خوانیم: 

مردم به‌تدریج دریافته‌اند که در آفرینش قتلی خوب نمی‌شود به دو ناقص‌العقل اکتفا کرد که یکی جان دیگری را می‌گیرد –به چاقویی و کیف زنانه‌ای و گذرگاهی تاریک. آقایان، امروزه‌روز طراحی صحنه، هماهنگی افراد، نور و سایه، شاعرانگی و شور و احساس برای اقداماتی از این سنخ اجتناب‌ناپذیر است. آقای ویلیامز موجب شده توقع ما از قتلِ ایدئال خیلی بالا برود؛ و همین طور، خاصه درمورد من، دشواری وظیفه ای را که به عهده دارم چند چندان کرده است.
او، مثل آیسخولوس و میلتون در شعر، مثل میکل آنژ در نقاشی، هنرش را به چکادی رفیع رسانده، و بنا به گفته آقای وردزورث، به تعبیری، « به سلیقه ای شکل داده که خودش با آن سنجیده و درک می شود.»
اکنون، وظیفه تشریح تاریخ این هنر و بررسی نقادانه مبانی آن بر دوش خبرگان این هنر است و نیز بر عهده داورانی به کل متفاوت با قضات دادگاه جنایی.

هیچکاک « در باب قتل به عنوان یکی از هنرهای زیبا» را خوانده بود و قاتلان معرکه و خوش لباسش را براساس توصیف دی کوئینسی از قاتل معرکه و خوش لباس خلق کرده بود.
داستایفسکی قتل جنایت و مکافات را برمبنای توصیف دی کوئینسی از کوبیدن و کوبیدن و کوبیدن، دوباره به در آفرید.
هروقت آن عبارت شگفت انگیز نابوکف یادم می آید – نایوکف عاشق دی کوئینسی بود- جایی که در آغاز لولیتا می گوید « وقتی پای قاتلی در میان باشد همیشه باید منتظر نثری پرطمطراق و اغراق آمیز هم بود»، به یاد قاتلی می افتم که دی کوئینسی از آن حرف می زند.
فرانسیس ویلسون

توضیحات تکمیلی