توضیحات

در پشت جلد کتاب می خوانیم:

والدن، اثری از هنری دیوید ثورو، یکی از پنج یا هفت شاهکار به یاد مانده از ادبیات آمریکاست و این در حالیست که اغلب خوانندگان و تحسین کنندگان آن در طول 160 سال گذشته، لااقل در عمل با اندیشه های ثورو همدلی نداشتند. این نکته ای است که عظمت ادبی والدن را دو چندان می کند، زیرا ما انسان ها معمولاً به لطافت و زیبایی کلماتی که ملایم طبعمان هستند و سخنگوی اندیشه هایمان هستند راحت تر راه می بریم و درک ارزش های ادبی آنچه با محتوایشان همدلی نداریم به ذوقی کاملاً آزموده نیاز دارد.
اما در آثار ثورو چه چیز هست که تحسین کنندگان از پیروی آن ایا می کنند؟ او مواهب زندگی مدرن را به جا نمی آورد و بیشتر وبال می بیند. مثلاً می گوید تمامی اقوام بدوی پیش از آنکه با تمدن غربی مواجه شوند احساس ثروت می کردند. اما این نشانه ای از نکبت این تمدن نیست؟ یا می گوید انسان و گاو قراردادی با یکدیگر دارند که اولی از دومی نگهداری کند و دومی برایش زمین شخم بزند یا شیر بیاورد. اما درست که می نگرید می بینید که در این معامله گاو سود بیشتری می برد، کما اینکه این طویله اوست که بزرگتر از خانه کشاورز بر روی آن سایه می اندازد. و خوب که دقت می کنید سمورها از انسان سعادتمندتر زندگی می کنند.
البته در رمانتیسم قرون 18 و 19 این رویگردانی از دستاوردها و عواقب زندگی مدرن یکی از مایه های اصلی است. آنچه در کار ثورو تفاوت دارد ایمان او به این سخنان است، به صورتی که به مدت دو سال زندگی شهری را ترک می کند تا در کنار دریاچه والدن این آموزه ها را بزید. والدن گزارش آن زندگی است.